اشعار

آيا شده بــال و پــرت آتــش بگيــرد           هر چيز در دور و برت آتش بگيرد

آيا شده بـيــمــار بــاشی و نگــاهـت           از نـيـش خـنـد هـمسرت آتش بگـيرد

آيا شده يک روز گرم و وقت افطار           آبی بنوشی ... حنجــرت آتش بگيرد

آيا شده تـصويـری از مـادر بــبـينی            تا عــمر داری پيکـرت آتـش بگيرد

می گريم از روزی که می بينم برادر           در کوفه مــوی دختــرت آتش بگيرد

می گريم از روزی که می بينم برادر           از هرم خــاکستر سـرت آتش بگيرد

آه؛ از خنک های گـلويت بوسه ای ده           تا قبل از اينکه حنجـرت آتش بگيرد

آقا بس است ديگر مگو از شعله هايت          ترسم که جان خـواهـرت آتـش بگـيرد

زهر آتش شد و بر زخم دلی مضطر خورد          جـگـری ســوخته را تا نفس آخر خورد

زهـر سوزاند ولی بر جگرم هیچ نبود          آه از آن زخم که بر سینۀ پیغمبر خورد

زهر سوزاند ولی قاتلم عمری ست حسین          پنجه ای بود که بر برگ گل پرپر خورد

مادرم خورد زمین گرد وغباری برخاست          دست من بود که با نالۀ او بر سرخورد

با یاد تو که غصه شماری کنم حسن            جاری ز چشم، اشک بهاری کنم حسن

تا که رسم به روضۀ سبـز مصیبتت            سوگند بر تو لحظه شمــاری کنم حسن

بایـد اجـازه از طرف مــادرت رسد            تا از جگـر برای تو زاری کـنـم حسن

پـنجاه شب برای حـسین تو سـوخـتم            تا اشک ناب بهـر تو جـاری کنم حسن

حتی نوادگان تو صاحب حـرم شدند            کی می شود بـرای تو کاری کنم حسن

گنبد که نه، ضریح نه، تنها برای تو            بایــد که فکر سنگ مـزاری کنم حسن

تنهاترین امامی و بی کس ترین غریب            گــریــه بر آنکه یار نـداری کنـم حسن